Een mantelzorger zorgt langdurig, vrijwillig en onbetaald voor een chronisch zieke, gehandicapte of hulpbehoevende naaste. Anton is mantelzorger voor zijn vrouw Maria en wordt professioneel bijgestaan door mantelzorgmakelaar Mirjam.
Natuurlijk zorg ik voor je
Anton Thurayappah is sinds 6 jaar mantelzorger van zijn vrouw Maria
‘Natuurlijk ging ik meteen voor mijn vrouw zorgen toen zij chronische bekkeninstabiliteit bleek te hebben. Op dat moment realiseer je je nog niet hoeveel impact dat gaat hebben op je leven. Ik werk zelf in de zorg, waardoor ik goed wist hoe ik kon helpen. Maar er zijn natuurlijk wel veel verschillen tussen professioneel werken in de zorg met cliënten en privé voor je geliefde zorgen. Onze relatie is anders geworden, maar ook nog hechter. We weten precies wat we aan elkaar hebben. De eerste jaren kwam de zorg voor onze kleine kinderen er ook nog bij. Inmiddels zijn onze kinderen op een leeftijd dat ze ook mee kunnen helpen. Ze zijn heel sociaal en hulpvaardig.'
'En we hebben hele fijne buren, die ook altijd voor ons klaarstaan als er iets is. Praktische steun of een luisterend oor is heel belangrijk. Ik werk onregelmatige diensten en kan dit inmiddels goed combineren met de zorg thuis. Het scheelt ook dat mijn collega’s allemaal weten dat ik mantelzorger ben. Het was op mijn werk dat ik voor het eerst hoorde over mantelzorgmakelaars. Een collega bracht me in contact met Mirjam, inmiddels zo’n 5 jaar geleden. Er is in Nederland best veel mogelijk qua ondersteuning, maar het vergt veel uitzoekwerk en regels veranderen soms ineens weer. Mirjam helpt ons daarbij. Zij is een grote hulp, vooral omdat ze alle regels goed kent.’
Ik vind het nog steeds moeilijk om van anderen afhankelijk te zijn
Maria Thurayappah ontvangt sinds 6 jaar mantelzorg van haar man Anton
‘Na de bevalling van onze jongste, bleef ik bekkenklachten houden. Op een bepaald moment kon ik niet meer lopen. Ik bleek
chronische bekkeninstabiliteit te hebben. Daar zat ik dan: halverwege de dertig en met twee kleine kinderen. Ik had een baan en plannen voor een extra opleiding. Maar ineens kon ik niet meer werken, had ik veel pijn en was niets meer vanzelfsprekend. Door langdurige revalidatie leerde ik letterlijk stapje voor stapje met mijn pijn omgaan. Inmiddels kan ik kleine afstanden lopen, en gebruik ik voor langere afstanden een rolstoel of scootmobiel. Mijn man nam meteen al veel van mij over, maar dat vond ik lang niet altijd makkelijk. Ik vind het nog steeds erg moeilijk om van anderen afhankelijk te zijn. Gelukkig hebben we inmiddels veel
aanpassingen en hulpmiddelen in huis, waardoor ik mezelf steeds beter kan redden. De ene dag gaat het ook een stuk beter dan
de andere dag, ook dat is iets waar ik mee moet leren leven.’
Als mantelzorger moet je niet bang zijn om hulp te vragen
Mirjam Hoogland-Verspaij werkt sinds 5 jaar als mantelzorg-makelaar
‘Jaren geleden werd ik zelf mantelzorger voor mijn moeder.
Behalve dat ik hierop terugkijk als een hele mooie, rijke periode, merkte ik ook hoeveel tijd en energie me dit kostte. Ik besloot onafhankelijk zelfstandig mantelzorgmakelaar te worden. Als mantelzorgmakelaar maak je de verbinding tussen een zorgaanbieder en mantelzorger en/of zorgvrager. Je biedt onafhankelijke, professionele ondersteuning, zodat de mantelzorger minder belast wordt. Ik ken de weg in de ingewikkelde wereld van de zorg en ik ben goed op de hoogte van wet- en regelgeving. Mantelzorgers lopen vaak aan tegen de vele loketten en diverse indicaties bij bijvoorbeeld de gemeente of zorgverzekeraar: waar moet je zijn voor wat? Bijvoorbeeld voor het gebruik van hulpmiddelen, dagbesteding of iemand die de mantelzorg tijdelijk kan overnemen. Er is veel onduidelijkheid over wat wanneer vergoed wordt en of er wel of niet een eigen bijdrage nodig is. Daar informeer ik over. Mijn eigen ervaringen neem ik mee in mijn werk. Het belangrijkst wat ik in mijn periode van mantelzorgen geleerd heb, is dat je niet bang moet zijn om hulp te vragen. Vraag mensen in je omgeving wat ze voor je kunnen betekenen. In tegenstelling tot wat mantelzorgers zelf vaak denken, wordt het juist erg gewaardeerd door de omgeving als ze gelegenheid krijgen om ook iets te doen.'
