Leontien Schaeffers is contextueel therapeut en werkt als gezinstherapeut bij Pactum. In haar benadering stelt ze (familie)relaties tussen ouders, kinderen, partners en grootouders centraal. Ze is zelf moeder van drie volwassen kinderen.
Kinderen voelen haarfijn aan wat ouders willen
Als er iets belangrijk is binnen de onderlinge relaties in gezinnen dan is het wel de onvoorwaardelijke loyaliteit van kinderen naar hun ouders. Kinderen voelen haarfijn aan wat ouders willen, waarmee ze ouders een plezier doen of juist kwetsen.
Een mooi voorbeeld uit mijn praktijk is de toen 15-jarige Timo. Zijn ouders waren al lang geleden gescheiden, hij woonde bij zijn moeder en had geen contact met zijn vader. Omdat het thuis wonen tot veel problemen leidde werd hij opgenomen in een woongroep. Toen kwam vader weer in beeld. Timo genoot daar zichtbaar van, maar moeder werd er boos over. Het gedrag van Timo in de groep ging alleen maar achteruit. Hij luisterde niet, sloot zich af en ging blowen. Als iemand in de leefgroep dat doet, wordt het weekendverlof ingetrokken. Ik werd er als therapeut bijgehaald en al snel bleek
dat Timo een loyaliteitsprobleem had. Hij wilde heel graag het contact met zijn vader herstellen, maar ook zijn moeder niet boos maken door in het weekend naar zijn vader te gaan. Voor zijn gevoel kon hij het niet goed doen naar beide ouders toe, dus had hij een extreme oplossing voor zichzelf gevonden: zorgen dat er niets te kiezen was. Nadat ik beide ouders dit had uitgelegd, begrepen ze het en kon Timo in het weekend ook naar zijn broer. Op die manier konden ze samen zowel vader als moeder bezoeken. Vanaf dat moment ging het beter met Timo. En dat is zo gebleven, want laatst stuurde de moeder van Timo mij een mail om nog eens te bedanken en te vertellen dat Timo nu zelf vader is geworden.
Zo extreem als bij Timo loopt het natuurlijk niet bij iedereen. Gelukkig maar. Maar de ouder-kindrelatie wordt wel altijd bekeken door de loyaliteitsbril. Dat is normaal en hoort bij menselijke relaties. Deze relatie kan onder druk komen te staan, bijvoorbeeld bij een scheiding, maar ook als het gaat om bij wie van de (schoon)ouders kerst gevierd wordt. Als je als ouder kan “zien” dat gedrag voortkomt uit loyaliteit, dan begrijp je gedrag meer en draagt dat bij aan een gezonde balans van geven en krijgen.
Dat is zeker niet altijd gemakkelijk hoor. Ik loop er zelf bij mijn eigen kinderen ook nog wel eens tegenaan. Toen mijn oudste een tijdje geleden een ongeluk had gehad, belde hij eerst mijn man en niet mij. Dat voelde voor mezelf of ik op de tweede plek werd gezet. Maar hij legde me uit dat hij het deed omdat ik me altijd zo snel zorgen maak. Het was uit loyaliteit voor mij dat hij me niet met de zorgen wilde opzadelen. Had ik toch even zelf die loyaliteitsbril niet opgezet.’
