Een angst- of dwangstoornis kan je leven beheersen. Soms zo erg dat je nergens anders meer mee bezig bent. Als je het kunt doorbreken, komt er weer ruimte in je hoofd en in je leven. Sharon en Mascha vertellen hier hun verhaal.
Sharon (25) werkte als caissière in een supermarkt, woont samen met haar vriend en heeft een dochtertje van 3 jaar oud.
Sharon: ‘Dat ik elke dag drie uur lang bezig was met mezelf aankleden en opmaken, heeft te maken met mijn perfectionismedwang. Alles moet perfect zijn.
Niet alleen ikzelf, maar ook mijn dochtertje. Haar kleren mochten bijvoorbeeld niet vuil worden. Ook in huis voelde ik steeds de dwang tot poetsen. Elke week de ramen wassen, de bank van de muur, elk kruimeltje moest opgeruimd.
Alles moet perfect zijn
Daarnaast heb ik last van dwanghandelingen: zo heb ik mezelf veel regeltjes opgelegd die met getallen te maken hebben. Niks mag bijvoorbeeld oneven zijn: het aantal dingen op mijn bord tijdens het eten of de stand van de airco in de auto. De oorzaak ligt in mijn onzekerheid. Dat komt door mijn moeilijke jeugd en omdat ik gepest ben op school. Daardoor kreeg ik op mijn 14e een depressie, maar dat is nooit goed behandeld. Ik was helemaal op mezelf aangewezen en had steeds minder contacten. Door de dwanghandelingen hoefde ik niet na te denken. Ze overheersten alles.
Op dit moment ben ik onder behandeling. Dat ik ingestemd heb met een behandeling is de beste beslissing die ik heb kunnen nemen in mijn leven. Ik leer nu in heel kleine stapjes om te gaan met mijn dwanghandelingen. Ik leer hier te ervaren wat er gebeurt als ik onopgemaakt het huis uit ga. Die drie uur per dag aankleden en opmaken moeten een half uurtje worden. Ik werk er hard aan om meer mezelf te zijn, dat ik leuke dingen kan doen zonder dat ik bang ben hoe anderen over me denken. Ik merk dat het al stukken beter gaat, maar ik ben er nog niet. In de toekomst wil ik een opleiding gaan doen, en werk waarbij ik andere mensen kan helpen. Iets in de schoonheidsbranche past denk ik wel bij mij.’
Mascha (38) werkt in de gehandicaptenzorg, woont samen met haar vriend en maakt graag lange wandelingen met haar hond.
Mascha: ‘Ik heb sociale angst, BDD (redactie: Body Dismorphic Disorder oftewel ingebeelde lelijkheid) en controledwang. Sociale angst betekent voor mij dat ik veel moeite heb met contact met vreemden. Ik durfde nooit ergens alleen naar toe en durfde zelfs geen boodschappen te doen.
Ik kijk vanuit mijn huis uit over een natuurgebied en zag mensen wandelen, fietsen en skeeleren, terwijl ik depressief op mijn bank zat. Dat is het rotste gevoel wat ik in mijn leven gehad heb. Het niet uit huis durven werd versterkt doordat ik me zo onzeker voelde over mijn uiterlijk.
Ik heb ooit permanente make-up laten aanbrengen en weer laten verwijderen. Dat heeft geresulteerd in verschillende kleuren wenkbrauwen. Als ik naar mezelf kijk, zie ik alleen dat wat ik lelijk vind. Terwijl het anderen niet eens opvalt. Dit negatieve beeld van mezelf, dat anderen niet zien, is BDD.
Ik durfde niet alleen
Toen ik ontdekte dat ik BDD had, heb ik hulp gezocht. Ik, met mijn sociale angst, moest in groepstherapie om te oefenen met sociale situaties. In eerste instantie wilde ik alleen maar keihard wegrennen. Maar stapje voor stapje leer ik met mijn angst te leven. Ik weet nu dat ik me nog vaak angstig zal voelen, maar ik leer ook dat dat gevoel weggaat. De spanning blijft niet continu hoog. Omdat ik nu elke dag een plan moet maken van wat ik ga doen, durf ik opeens veel meer omdat ik me aan mijn plan wil houden. Ik doe tegenwoordig zelfs de boodschappen voor de hele therapiegroep.
Mijn doel is een leven waarin ik normaal kan functioneren en waarbij ik voor de schatjes van kinderen van mijn beide zussen een echte tante kan zijn. Het gaat me lukken hoor!’
