Freyja Koenen (17 jaar) voelde zich altijd al niet echt een jongen, maar ook weer niet helemaal een meisje. Vorig jaar ontdekte Freyja dat hij/zij non-binair is.
Freyja: ‘Nu ik terugdenk heb ik nooit veel gemeen gehad met jongens, maar eigenlijk ook niet echt met meisjes. Ik vond jongens een beetje intimiderend en ruwer dan meisjes. Op mijn 11e begon ik te experimenteren met opmaken. Ik lakte mijn nagels en liet mijn haar groeien. Mijn ouders vonden het prima.
Toen ik 15 was, wilde ik graag thuis jurken gaan dragen. Pas sinds een jaar ga ik ook naar buiten in een jurk. In die periode heb ik ook mijn naam veranderd naar Freyja. Dat was wel een stap, want mijn ouders hadden natuurlijk een andere naam voor me uitgekozen. Ik ben door hen vernoemd naar mijn oma, die dit best een lastige omschakeling vond.
Vorig schooljaar zat ik in de eindexamenklas en toen heb ik gezegd dat ik mijn diploma-uitreiking als Freyja in ontvangst wilde nemen. En in een jurk natuurlijk. Omdat ik vanwege mijn autisme speciaal onderwijs volg, heeft mijn leraar dat heel voorzichtig aangepakt en werden alle leerlingen uit mijn klas hierover één voor één ingelicht. Er is goed op gereageerd. Een voordeel is dat mensen met autisme niet zo snel oordelen.
We wonen in een dorp met maar 750 inwoners, dus iedereen kent elkaar. Maar eigenlijk maakt niemand er een probleem van. Ik denk dat het scheelt dat wij als gezin behoorlijk open zijn. Ik ben door mijn ouders opgevoed met het gegeven dat ik goed ben zoals ik ben, en ik denk dat ik dat ook uitstraal.
Daardoor accepteren anderen mij misschien ook wat makkelijker zoals ik ben. Mensen mogen mij ook alles vragen en dat doen ze ook. Dat is fijn.
Toen ik 15 was wilde ik graag jurken gaan dragen
Toch krijg ik echt niet alleen maar positieve reacties. Vooral als ik ergens ben waar ik onbekend ben, voel ik soms starende blikken. Die blikken probeer ik te negeren.
Op onbekende plaatsen vind ik het nog wel eens lastig om naar het damestoilet te gaan, omdat ik dan toch wel bang ben dat iemand er iets van zegt. Ik houd niet van hokjesdenken en wil mezelf dan ook in geen enkel hokje plaatsen. Ik voel me nu in ieder geval het prettigst bij een zo androgyn mogelijk lichaam, wat niet typisch mannelijk of vrouwelijk is. Maar dan wel met mooie nagels en een jurk.
Afgelopen januari heb ik mezelf aangemeld bij de genderkliniek, maar daar is een lange wachtlijst. Zelf ben ik al begonnen met laserbehandelingen om mijn gezichtsbeharing te verwijderen en daar ben ik blij mee. Er zijn ook dagen dat ik me echt niet thuis voel in mijn huidige lijf. Op die dagen lijkt het heel sterk alsof ik een slecht zittend circuspak aan heb dat ik niet uit kan trekken. Gelukkig krijg ik inmiddels ook professionele hulp van een psycholoog waar ik veel steun aan heb, want al met al zijn het best heftige en spannende veranderingen. Maar ik voel dat het goed is zo, en ik ben blij dat mijn omgeving dat ook merkt.’
Ik voel dat het goed zo is
