Traumatische ervaringen kunnen een enorme impact hebben op je leven. Lynn Pruts kan daar over meepraten, zij ontwikkelde PTSS na een “horrorbevalling”.
Lynn is 34 jaar en woont met haar man en drie kinderen (6, 4 en 3 jaar) in Son en Breugel. Ze werkt als instructeur van speurhondenteams en ze is fotograaf.
Lynn: ‘Eerst geloofde ik het niet, en schaamde ik me zelfs dat ik de diagnose PTSS (red: posttraumatische stressstoornis) kreeg. Ik ben militair geweest, dus ik was ermee bekend. Ik heb collega’s gehad die PTSS kregen na bijvoorbeeld een uitzending naar het buitenland. Toch herkende ik het niet bij mezelf. De paniekaanvallen, huilbuien, slecht slapen en nachtmerries. Ik dacht dat het erbij hoorde na die vreselijke bevalling van mijn oudste.
Ik dacht “gewoon doorgaan, het gaat wel weer over, het is gewoon de overgang naar het moeder worden”. Maar er is echt heel veel misgegaan tijdens de bevalling en mijn zoontje en ik hadden het bijna niet overleefd. Dat kwam steeds maar terug in mijn hoofd. Op een gegeven moment stortte ik letterlijk in, terwijl ik in de supermarkt ijs ging kopen. Daarna ging bij mij een knop om en ben ik hulp gaan zoeken. Dat was de start van de therapie die ik nu achter de rug heb. Ik ben niet van PTSS af, maar kan er nu mee leven.
De diagnose vond ik heftig, ook omdat ik het lastig vond dat ik PTSS kreeg van zoiets "gewoons" als een bevalling. Natuurlijk was mijn bevalling allesbehalve gewoon, maar het duurde even voordat ik de diagnose kon accepteren. Ik dacht aan oud collega’s die na twintig jaar nog lijden onder hun PTSS. Dat wilde ik per se niet voor mijn gezin. Juist dat gaf me de moed ermee aan de slag te gaan.
Dat klinkt nu heel gemakkelijk maar de therapie was intensief, in het begin soms wel drie keer per week. En er zijn echt momenten geweest dat ik het niet meer zag zitten. Mijn man en mijn ouders, maar ook mijn kinderen, hebben me erdoorheen geholpen.
Hoezo kreeg ik PTSS van zoiets “gewoons” als een bevalling?
Ik merkte dat er veel vooroordelen zijn over PTSS. Alsof ik altijd in een donker hoekje zit te huilen. Ik kan gelukkig ook genieten, maar ik heb geleerd heel duidelijk mijn grenzen te bewaken: hoeveel prikkels kan ik hebben, krijg ik de tijd om weer bij te komen? De oude Lynn, die altijd maar door ging en overal energie voor had, is er niet meer.
Twee jaar na de diagnose was ik opeens weer zwanger, ondanks voorzorgsmaatregelen. De hele zwangerschap was een nare periode met veel angsten. Ik ben al die maanden onder begeleiding van een psycholoog geweest en die heeft me ook tijdens de bevalling bijgestaan. Het was heel fijn te ervaren dat het wel goed kon gaan, want die bevalling liep volgens het boekje. Na nummer twee durfde ik ook een derde zwangerschap en bevalling aan.
Als ik nu terugkijk op de afgelopen zes jaar dan is alle therapie en hulp fijn geweest, maar de echte heling moest uit mezelf komen. Ik ben daardoor veranderd. Uiteindelijk durf ik zelfs te zeggen dat ik dankbaar ben dat dit mij overkomen is. Dit heeft mij tot een zachter en liefdevoller persoon gemaakt dan ik was.’
