Wanneer je hoogsensitief bent, kan het soms een uitdaging zijn om je emoties en gevoelens aan te voelen en deze te kunnen uiten.
In dit persoonlijke verhaal vertelt Arnold Beekes over hoe hij dit heeft ervaren en hoe hij heeft geleerd zijn emoties toe te laten, iets wat voor hoogsensitieve mensen heel belangrijk is. Maar hoe heeft hij dit zo om kunnen gooien? Lees het in onderstaand verhaal en laat je inspireren!
‘In mijn jeugd was er bijna geen aandacht voor het voelen en uiten van emoties. Als jongen werd ik bijvoorbeeld geacht niet te huilen. Zowel bij mijn ouders als bij mijn broer en zus was er ook geen ruimte voor gevoel of emoties. Toen ik ging werken in een commerciële omgeving, was daar alleen plaats voor rationele overwegingen. Dat was voor mij heel makkelijk want dat was ik al gewend uit mijn jeugd.
Masker
Dat betekent dat ik van jongs af aan geleerd had om een masker te dragen. Dat masker heeft een rationele buitenkant die emoties verbergt. Dus tegen de tijd dat ik midden twintig jaar oud was, was ik gewend om niet naar mijn emoties te luisteren. Ik dacht soms zelfs dat die emoties er niet waren. Ik had er een gewoonte van gemaakt om er geen aandacht aan te besteden.
Echter, die emoties zijn er wel degelijk, en dus zoeken die emoties een andere uitweg.
Hoe laten die emoties zich dan zien?
Meestal is dat in de vorm van pijn, ergens in je lichaam. Eerst is het een lichte pijn die snel weer weggaat. Het valt je nauwelijks op. Maar die pijn keert vaak terug in een heftigere vorm. Want die emotie is een signaal dat om aandacht vraagt. Die signalen zijn data die je lichaam afgeeft. En als je niet reageert op die signalen, dan worden die signalen doorgaans luider en krachtiger.
Zo kreeg ik op elfjarige leeftijd steeds meer last van hoofdpijn. En die hoofdpijn ging ook niet weg met een sinasprilletje (pijnstiller voor kinderen). Toen nam mijn moeder me mee naar de huisarts. En wat deed hij? Hij schreef een pijnstiller voor volwassenen aan me voor (Saridon). Die pijnstiller werkte wel, maar de hoofdpijn bleef terugkomen. Die pijnstiller pakte namelijk niet de oorzaak aan van mijn hoofdpijn.
De oorzaak van mijn hoofdpijn was namelijk dat ik mijn emoties onderdrukte. Dat was de norm bij ons thuis en dat deed ik al mijn hele jonge leven. Dus bleef de hoofdpijn geregeld terugkomen. Later bleek dat ik hoogsensitief was en ik niet alleen mijn eigen emoties voelde, maar ook die van anderen. Het was dus altijd letterlijk en figuurlijk heel druk in mijn hoofd. En die druk veroorzaakte hoofdpijn.
John Sarno zegt dat je ‘mind’ je fopt om je onderdrukte emotie niet onder ogen te zien door je te focussen op pijn in je lichaam. Toen werd ik mij bewust van de negatieve invloed van het onderdrukken van mijn emoties. Door te luisteren naar mijn emoties verdween de hoofdpijn.
Dit voorbeeld geeft aan hoe belangrijk het is om tijd en aandacht te besteden aan onze emoties. En ook waar in ons lichaam we die emoties voelen.
Hoe voel je die emoties?
Je kunt 10 minuten gaan zitten op een stoel met je ogen dicht en dan kijken naar wat je voelt en waar je dat voelt. Meer niet. Probeer er geen oordeel aan te geven maar alleen te onderzoeken wat je voelt. En als het niet in één keer lukt, helemaal niet erg.
Wat mij ook helpt is om een dagboek bij te houden en daarin te schrijven hoe ik mij voel. Dit dagboek deel ik niet met anderen en is daarom een veilige manier om alles te kunnen uiten wat ik voel. Dit helpt mij enorm om mijn emoties en die van anderen letterlijk van mij af te schrijven. Dat geeft een fijn gevoel.
Doorbreek het taboe
Gelukkig wordt nu het taboe op het delen van onze mentale en emotionele uitdagingen meer doorbroken. Bekende sporters zoals Naomi Osaka en Mark Cavendish geven aan dat ze worstelen met depressie en andere problemen met hun geestelijke gezondheid. Dat maakt het ook voor iedereen makkelijker om hier aandacht aan te besteden.
Toen ik nog in loondienst was (ruim twintig jaar geleden), ben ik gaan mediteren. Het was nog niet zo bekend, dus ik was heel dankbaar dat ik lid kon worden van MedNet, een netwerk voor management en meditatie. Daar kwam ik in contact met andere managers die juist ook behoefte hadden aan het delen van hun uitdagingen en emoties.
Daarom is het zo’n mijlpaal dat bekende mensen -door het delen van hun uitdagingen - het voor iedereen mogelijk maakt om openlijk hierover te praten.
Juist door het delen met anderen, neemt het gevoel van eenzaamheid af evenals het gevoel dat er met jou iets mis zou zijn. Want dat is helemaal niet zo!
Voor zowel onze fysieke gezondheid als voor ons welzijn is het dus enorm belangrijk om te luisteren naar onze emoties.
Dus is de vraag voor nu: Wat voel jij nu? En waar voel je die emotie? Laat het toe!
